Twee weken terug! Mensen vragen: Hoe was het?

Vandaag is het alweer twee weken geleden dat ik terug gekomen van mijn avontuur in Azie.
Mijn vorige verhaal was in Sihanoukville aan de kust van Cambodja. Het regenseizoen was al flink van start gegaan. Terwijl ik mijn verhaal typte in het internetcafe genoot Imke nog maar een keer van een masage.
Die avond was het gelukkig droog en hebben we nog heerlijk op het strand in een luie stoel zitten eten een paar meter van de zee af.
Het was een stuk rustiger aan het strand dan een aantal dagen ervoor, om half 11 lagen wij dan ook heerlijk in ons bedje.

De volgende ochtend zaten we al om 8 uur in de bus voor de lange terugrit naar Bangkok. Eigenlijk zagen we er niet heel erg tegenop, maar het bleek uiteindelijk de verschrikkelijkste rit ooit! Tenminste vanaf de grens tot aan Bangkok. Het eerste stuk hadden we een grote bus en we zaten lekker voorin, het stempelverzamelen bij de grensovergang ging vrij snel dit keer, maar daarna begon de ellende. Op zoek naar het kleine busje wat ons naar Bangkok zou brengen, kregen we vage antwoorden van mannen die later nog eens vrij agressief werden ook. Hij werd boos omdat we hem eerst niet geloofden, wij werden boos omdat hij geen antwoord gaf op onze normale vraag van welke maatschappij hij was en waar hij naartoe gaat etc. Vervolgens zaten we ver voorin en als we nu niet gauw op de achterste bank gingen zitten dan konden we gewoon uitstappen en het verder uitzoeken. Toen ze tegen nog meer mensen uitvielen hielden we ons toch maar wat gedeisd en zijn braaf op de achterste bank gaan zitten met nog een stelletje. De hele bus kon er allemaal wel opm lachen. Vervolgens zaten we dus volgepropt in een klein busje op de achterste bank, met een erg rechte rugleuning, erg lage en geblindeerde ramen met een chauffeur die volgens mij liever dood dan levend in Bangkok aan wilde komen. Imke zat links naast me en werd steeds witter, ik zat in het midden en kon gelukkig mijn benen streken maar voelde me ook niet echt prima meer. Gelukkig stopten we een paar keer. Nog nooit zo blij geweest bij een eindbestemming te zijn. Om 8 uur stonden we op Koh San Road in Bangkok.
Als 2 pakezels met ontzettende hoofdpijn op zoek naar hostel Charoendee, we moesten tussen 2 winkeltjes door een smal steegje in en daarachter lag een klein hosteltje. Beide even een uurtje nodig gehad om te bekomen van de lange en wat minder prettige busreis.
Maar om half 10 was het toch echt tijd om de drukte weer in te gaan, het was tenslotte onze laatste avond, laatste avond in Bangkok, in Thailand, in Azie. Nog de laatste souveniertjes voor familie en vrienden gekocht en Thais gerecht Pad Thai op. Nog een stapavondje gehad in een paar clubs waarbij we vergezelt werden door mannen van het Thaise voetbalteam.

De volgende ochtend om 12 uur ´s middags na een paar uurtjes slaap gepakt te hebben was het dan toch echt zo ver, we moesten naar het vliegveld! Met toch wel een beetje een raar gevoel in mijn buik zat ik voor het laatst in een Tuktuk in Bangkok naar het station buiten het centrum, die als gekken rijden en veel te veel geld vragen en je overal heen willen brengen waar je zelf niet heen wilt en vervolgens in de luxe skytrain die recht in het vliegveld stopt.
Natuurlijk namen ze bij de incheckbalie hun tijd en natuurlijk checkte ik op mijn beurt het label 3 keer ;p Wilde dit keer wel samen met mijn tas aankomen! Na genoten te hebben van een Starbucks koffie gingen we precies om half 4 die middag de lucht in om vervolgens om half 8 Chinese tijd op Guangzhou te staan. En toen was ik wel een beetje klaar met reizen, zitten, wachten, bussen, treinen en vliegtuigen. Als je eenmaal onderweg naar huis bent dan duurt die terugreis net iets te lang en op dat moment verlangde ik er toch wel weer naar om naar huis te gaan.
Om kwart voor 1 's nachts, 3 kwartier later dan gepland gingen we de lucht in met China Southern Airlines, de lange vlucht naar Amsterdan begon.
Ze probeerden ons meteen in het Nederlandse ritme en de tijdszone te brengen, we kregen nog avondeten (6 uur vroeger met China) en de lichten gingen pas later uit. Maar tijdens de eerste film viel ik toch al in slaap, na een aantal uur slaap en een film verder ook nog ontbijt gekregen. Op je privé schermpje kun je zien waar het vliegtuig vliegt en hoe lang het nog is, nog nooit zo af zitten tellen :)

Het landen ging vlot en de tassen ophalen ook. En toen kwam het beroemde 'deurmoment' er! Aan de andere kant van de deur stonden een blije moeder met Welcom Home ballon, een blije vader en een hele blije en lieve vriend :) En natuurlijk stond voor Imke ook haar moeder er.
Na 100 knuffels, een paar bakjes koffie was het tijd om te gaan. Op mn slippertjes en dunne broekje op naar de auto, wat een kou!! Die middag ook oma weer gezien en mijn broertjes. De eerste paar dagen nog erg last gehad van de jetlag, 's avonds sneller moe en 's ochtens een vrije wakkere Hanneke, plassen 's nachts en honger op andere tijden.
En wat een kou de eerste week!! Ja ik weet het jullie hebben het allemaal koud en willen allemaal graag de zon. Nou de afgelopen dagen is daar gelukkig al wat verandering in gekomen.
Afgelopen zaterdag een leuk welkom terug tuinfeest gehad, veel familie en vrienden weer gezien, na 10 weken is het toch fijn om weer met iedereen te kunnen kletsen en knuffelen en samen te zijn met mijn vriendje. Blijkbaar is het nog steeds te zien dat ik ziek geweest was en wat gewicht verloren was, aantal mensen moesten er namelijk wat over kwijt.

Maandag 27 mei had ik weer mijn eerste dienst op het werk, dat was ook weer even wennen zeg! Gelukkig waren ook de kinderen en collega's blij mij weer te zien en dat is wederzijds hoor :) Ik kreeg zelfs opmerkingen van kinderen dat ik te lang weg geweest was, 2 maanden en 2 weken was toch echt té lang, zeker omdat ik gezegd had 2 maanden haha.... het werd goed bijgehouden en toch leuk te merken dat ze je gemist hebben.
Nu 1,5 week weer te werken ben ik weer gewend, ook had ik niet zo heel veel moeite om weer in Nederland te zijn. Ik wist hoelang ik weg zou zijn en heb een super ervaring gehad, maar vind het ook niet erg om weer terug te zijn. Al had ik natuurlijk altijd veeeel meer willen doen en zien in Azie als ik meer tijd had gehad. Ik heb geen enorme cultuurshock waar mensen het wel eens over hebben, ik keek wel van dingen op en heb erge dingen gezien en een diversiteit aan cultuur, maar misschien doordat ik al eens in een ver arm land was geweest was de 'shock' iets minder groot.

In september had ik het idee om vrijwilligerswerk te gaan doen en te combineren met reizen in Azie, vanaf dat moment begonnen alle voorbereidingen en nu is alles alweer achter de rug. Het is voorbijgevlogen! Maar wat heb ik genoten zeg! Het vrijwilligerswerk was erg leuk en heeft me ook nieuwe ervaringen gegeven voor mijn beroep.
Verschillende dingen gedaan, verven voor een nieuw project, kinderen engelse les gegeven, activiteiten met de kinderen, schoonmaken, constructiewerk bij het ziekenhuis en schoonmaken van de apotheek. Leven bij een Cambodjaans gezin voor 5 weken heeft me een goed inzicht gegeven in de cultuur, opvoeding en het land opzichzelf.
Het rondreizen was weer een totaal andere ervaring, het was meer vakantie, maar heeft me denk ik nog zelfstandiger gemaakt, in 4 weken tijd super veel gezien en gedaan, je moet erg flexibel zijn, geeft je een gevoel van vrijheid (je moet niks en je mag alles) en dit zijn maar wat voorbeelden. Ik vond het heerlijk om voor 10 weken niet in Nederland te zijn waar van alles van je verwacht wordt en even tijd voor mezelf.

Momenten die me echt bij zullen blijven; het geven van het varkensknuffeltje aan Phillip het jongetje met Down Syndroom, de vrolijkheid van de kinderen, het Kmerr Newyear met de familie, het afscheid nemen van de familie, in de natuur te zijn tijdens de jungle trekking, het bezoek aan de killing fields, de mega grote Angkor wat tempels, het vrije gevoel op het witte strand van het eiland,..... om maar wat dingen te noemen.

Dingen die ik moeilijk vond om te zien of mee te maken waren, de situatie in het ziekenhuis, het gezin wat geraakt was door een landmijn, de kids van het kinderhuis die in het ziekenhuis lagen, de rotzooi in Cambodja, de plannen om van natuurparken complete resorts te maken en daarbij dieren te verjagen en natuur te vernielen, de manier waarop ze toeristen willen afzetten bijvoorbeeld in Bangkok, ziek zijn en naar de dokter moeten, maar vooral daardoor mezelf niet zo fit voelen.

Ik vind het fijn om nu weer altijd een warme douche te hebben, een normaal en schoon toilet, zelf weer auto te rijden en er niet steeds getoeterd wordt of ik moet stoppen voor een kudde koeien op de weg, zelf te kunnen kiezen wat ik eet en iets meer keus te hebben dan, rijst met kip groenten en ei, niet meer ontzettend te zweten zelfs als je stil zit, kunnen slapen zonder het lawaai van airco of ven. Dus ook Nederland heeft best wat voordelen haha....

Deze reis was echt een goede toevoeging op mijn leven en had ik niet willen missen! Alles blijft een mooie herinnering en gelukkig hebben Tessa, Imke en ik goed ons best gedaan met het maken van foto's dus die zijn er genoeg. De volgende stap is om daar een mooi album van te maken.
Zoals officieel in boeken sluit ik ook af met een bedankje;
Tessa bedankt voor 5 weken in Cambodja bij het gezin, het vrijwilligerswerk en de weekenden in de staf
Imke bedankt voor samen 4 weken vakantie, samen met jou backpacken was een topervaring.
Het gastgezin, ze lezen dit niet, maar die bedank ik wel voor hun gastvrijheid!
Alle andere vrijwilligers, bedankt voor jullie gezelligheid en het delen van de ervaringen.
Fabian, bedankt voor je geduld dat je 9,5 week op mij gewacht hebt!
Papa en mama en mijn broertjes bedankt dat jullie achter mij staan, bezorgd om mij waren en dat jullie op Schiphol er weer stonden.
Alle andere familie, vrienden en collega's bedankt voor alle jullie leuke berichtjes op mijn weblog, facebook, mail, whatsapp etc!!!

Wie weet komt er nog een keer een reis, maar voorlopig was dit het laatste verhaaltje ;)

Liefs van Hanneke